Պոեզիան  և  ապագայի խոսքը
(Էսսէ)
 

Ժամանակի սիմֆոնիա Արշիլ Գորկուն

Կիզվում է ազատությունը հրաբորբոք,

որ մթության ցոլքերից

մետաֆիզիկական էությամբ

ձուլում է Ջահը ներազդման`

աքսորելով մտայնությունը գերկամային:

Հնչում է հռնդյունը Հարմոնիայի`

Շաղկապելով շնչառությունս ելևէջներին:

Արևաբախ ռիթմը քարացնում է արյունս:

Ծորում են հեքիաթային ջրվեժներ երգեհոնի`

Խեղդելով ինձ հորձանուտում ալեբախության:

Ակնաբիբս սուզված է գազափրփուր ջրերում հեշտանքի:

Խելագարվում եմ հեղաշրջող հնչյուններից:

Փողկապակցված երաժշության հորիզոնում

մարում է տեսիլքը տենդագին:

Փշրվում են հյուլեները քաղցրալուր ճախրանքի,

որ խոյաթռիչքի անցնելով`

կայծակնային խուժում են ուղեղիս մեջ:

Չեմ զգում մաշկս:

Քվանտային մասնիկների համանվագին համընթաց`

հիվանդագին սպասում եմ ռիթմի նոր եզրույթներ ճեղքելուն:

Սիմֆոնիայի թափիից ճախրում են Արծիվները Մարտամղիչ,

որ համաերիզ ներդաշնակության խենթացնող ուժից

մխրճում են մագիլները ռազմատենչ:

Կենսատարածքը խտացել է մթության էներգիայով,

փոշեհատիկների մորմոքով:

Տեսադաշտում մոլեգնում է Մշուշը Մենադավ`

Մորթելով աղոթքը կշռազանգվածի…

Պատարագի զորությամբ տարրալուծվում է

ինքնասևեռման ատոմից պայթող Հոգեկան Լույսը:

Հավերժական մեղեդիների ասուպային թռիչքը

Մեհյաններ է կերտում:

Փառքի Արևից շանթեր են խուժում`

շիկացնելով Երկաթե Կաղապարը:

Անկշռելիության ոլորտը ծանրացել է միրաժների ոգոց,

որի ներուժից կարծրանում է անսահմանությունը:

Լուսնից ծորում է շողը շիթերիզող:

Ծծմբի պես այրվեց ջերմությունը երկնային,

Կիզակետում շառագունեց բեկված բեկորը գույնի:

Լուսափայլ ամպերը հրդեհում են Վերջալույսը միստիկական:

Ժամանակն է Կայսրը Տիեզերքի,

որ աստղային ակորդներից երկնում է ՍԻՄՖՈՆԻԱՆ`

ԺԱՄԱՆԱԿԻ ՍԻՄՖՈՆԻԱՆ…

Այգաբացի պատարագ

Ոսկեձույլ առավոտվա արբած միգում
մխրճված է շիթերիզող քնարը հույսի,
որ ճախրում է արծաթացող, ցնորային տենդով`
պարփակվելով Հիշողության Դամբարանում:
Պատարագեց ապտակասույր քամին.
չի դիմանում ամպոտ ոսկեփոշուն,
երկաթակուռ, դեղին արեգակից
բաժանումի խոսքեր են դողում:
Ափիս մեջ զգում եմ շնչառությունը արցունքներիդ...
Քո մտքերը ծանր են հնչում,
զրնգում են անպատասխան
և լուծվում են բիրտ քաոսում`
Հրկիզելով ՄԵՌԱԾ ՆԵՐԿԱՆ :
Անրջանքներիս քրմուհին ես դու,
Ներշնչանքներիս աղբյուրը անհաս,
Ներարկում ես ինձ պաթոսով պագշոտ`
Առասպելական տենդով տառապած:
Թող շուրթերիդ ջերմությունը ես ներզգամ
ու տոգորվեմ աչքերիդ արևափառ առկայծումից`
կլանվելով տաք ցասումից քո հայացքի:
Թող խենթանամ բորբ մարմնիդ հպումից,
կապարի պես ձուլվենք իրար,
դառնանք ՏԵՍԻԼՔ,
Լիցքավորվենք,
ԼՈՒՅՍԻՑ ՔԱՄՎԱԾ ՍՏՎԵՐԻ ՊԵՍ ՏԱՐՐԱԼՈՒԾՎԵՆՔ
ու ներխուժենք հորիզոնի ցոլքերի մեջ`
Հրդեհվելով Հավերժության Հարմոնիայի ակորդներից:
Ոսկեձույլ առավոտվա արբած միգում
մխրճված է շիթերիզող Քնարը Հույսի,
մոխրացած երազների ԱՅԳԱԲԱՑԻՆ`
տխրությունից ԽՆԿԱՀՈՏ Է ԲՈՒՐՈՒՄ...

Դու փխրուն ես իմ ձեռքերում

Կավի նման մի պաղ մարմին
ու այրվող լուսե մի բոց,
որտեղ իշխում է սիրո քամին
և շրթունքներդ հրե մի այրոց:
Հրահեղուկ քո աչքերում
ես տեսնում եմ ցոլքեր դաժան,
որ ճնշում են բազալտեպատ
շրջապատը միայնության,
ԴՈՒ՜, ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ,
իսկ սրտիս մեջ դու ուժգին ես,
ապակեպատ լռության մեջ
ներխուժում ես արևի պես,
և ձուլվում ես Գիսաստղերին`
ՏԱ՜Ք, ՄԱՀԱԲԵ՜Ր,
ԴՈՒ՜, ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ
ու հունցված ես հրաբխի միրաժներից,
դու հրաշք ես ոչ երկրային,
սակայն ահա իմ ձեռքերում
ԴՈՒ ՆՄԱՆ ԵՍ ՓԽՐՈՒՆ ԿԱՎԻ:
ԴՈՒ՜, ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ: