Մեղու, բզզոցիդ ստրուկը դառնամ,
Ասա՝ արևը ի՞նչ ասաց այսօր,
Արև լինելը լա՞վ է, թե՞ վատ է
ինքն իրեն այրելն այդպես ամեն օր:

Մեղու, նեկտարիդ կաթիլը դառնամ,
Ասա՝ քեզ քամին ի՞նչ ասաց այսօր:
Քամի լինելը լա՞վ է, թե՞ շատ վատ
Եվ արժե՞ մեղվին շշնջալ օրոր:

Մեղու, խայթոցիդ մրմուռը լինեմ,
Ասա՝ ի՞նչ ասաց ծաղիկը հենց նոր,
Սիրո՞վ նվիրեց նեկտարը շուրթիդ,
Թե՞ առավ, տարավ ուժերդ բոլոր:

Մեղու, թևերիդ բզզոցը լինեմ,
Ասա՝ դու արդյոք ճանաչու՞մ ես ինձ,
Գիտե՞ս որ ես կամ աշխարհի վրա,
Թե՞ ձանձրացել ես իմ անբան անձից:

Մեղու, ձանձրույթիդ պարտական լինեմ,
Ասա՝ ե՞րբ կգա օրն իմ արևոտ,
Արդյոք օրվաս մեջ ներկա՞ր կշինեմ,
Թե՞ կգողանամ երգերդ մեղրոտ:
2006

Համբերությունս փորձել եմ վաղուց,
Պեգաս էր, սակայն դարձավ բեռնաձի,
Ինքն իրեն այնքան խփեց պատերին,
Մինչև հարմարվեց իր փշոտ սանձին:

Համբերությունս փորձեցի այնժամ,
Երբ որ կրակից շագանակ հանած
Այրվող մատներիս ցավը իմն եղավ,
Իսկ շագանակը ուրիշը տարավ:

Բայց նա չիմացավ, որ ես կոփվեցի,
Եվ նա չտեսավ պատյանս ամուր:
Համբերությունս փորձ ու փորձանքից
Անձս պաշտպանեց այսպես ամենուր:

Համբերությունս փորձել եմ վաղուց,
Երգում եմ՝ երգս չեն լսում էլի:
Աշխարհը ձեռքը ականջին դրած՝
Իրեն է գովում հանգով սիրելի:

Իսկ ես իմ ներսում պնդանում նորից,
Պեգասս դարձյալ սարքած բեռնաձի
Լուռ համբերում եմ երգ արարելով,
Հեքիաթ հյուսելով աշխարհի մասին:

Եվ գիտեմ, կգա աշխարհը մի օր,
Գլուխ կկոտրի երգերիս համար,
Սական չգիտեմ բեռնաձին այնժամ
Պեգաս կդառնա՞ խենթ ու սիրավառ:

Սեղանիս մի փունջ ծաղիկ է գարնան,
Բուրում է այնպես պարզ ու անմեկին:
Չի հարցնում՝ ո՞վ է իր կյանքը կտրել,
Իրեն բաշխում է այդպես ամենքին:
Մայր հողը հիմա՝ մի բաժակ պաղ ջուր
Եվ նեղ է տեղը, շնչելը՝ դժվար,
Սակայն ժպտում է, բուրում անտրտունջ
Եվ բույր է դառնում աշխարհի համար:
Մեջքը սեղմում է բաժակը նրա,
Ոտքը կտրած է և զեփյուռ չկա,
Բայց նա չի թոշնում, քանի բույր ունի՝
Ժպիտ է քամում շուրթին աղջկա:
Եվ ես սուզվում եմ նրա բույրի մեջ,
Ասում եմ` ծաղիկ, մեղք ունեմ քո դեմ,
Երանի ես էլ լինեմ քեզ նման`
Թեկուզ բաժակում բանտարկված Եդեմ:

Անցնում էր նա,
Կրունկներով առավոտն էր մեխում հողին
Եվ արևն իր կամքից անկախ
Լաց էր դառնում վարդի վրա՝
Կաթիլներով գարնան ցողի:
Անցնում էր նա,
Կրունկներով առավոտն էր գամում մայթին,
Այնպես, ինչպես դարեր առաջ
Հավատն էին մեխում փայտին:
Նայում էին բոլորն ահով,
Ձայն չէր հանում կարծեո ոչ ոք,
Իրենց ներսում լուռ, ապահով,
Նյութի առաջ՝ դեռ ծնկաչոք:
Առավոտը ճպռոտ, թլոլ
Տրորվում էր կրունկի տակ,
Արեգակը երգ չէր գտնում,
Թոնթորում էր թարս ու շիտակ:
Իսկ իմ սիրտը կանգ էր առել`
Վաղուց մեռած երգին գերի,
Ե՞րբ էր մեկ էլ. քո կտկտան ոտնաձայնից
Պարսն էր շոյվում երազների:
Հիմա գարնան արևի տակ
Առավոտն ես մեխում հողին
Եվ արյունս՝ գարնան գետակ՝
Փառք է տալիս Ստեղծողին:

2006