Կռկվել է աշխարհը-մարմնիս պես 
կռացել է ծաղիկը-կրծքիդ նման 
ճեղքվել է արցունքդ- հողին գամվող 
ցիրուցան է եղել- փեթակս-քեզ կանչող
ԳԺԱՆՈՑԻ 
ԿՏԱԿԱՐԱՆԸ
ՔԵԶ 
կարոտելուց հետո 
ես կողոպտում եմ 
չքավորության գանձարանը, 
Երբ կարիքը, վերահաս աղետից, 
անօգնական ու ահաբեկված 
/ շրթե-շուրթ է անցնում շտապ, 
գարեջրի գավաթների նման /
թեպետ իմ կյանքը վտանգած, 
թեպետ իմ ստամոքսը քաղցի մատնած
թաքնվում է հաշվապահի ակնոցի տակ- 
իր մահվան ըմբոստությունից - 
անզգույշ, անկազմակերպ կոտրում է 
չքավորության պատուհանը - 
մի նոր ազատ աշխարհ է հեռանում գարեջրատնից, 
մի նոր ազատություն ծախսած 
աշխարհ է մտնում գարեջրաշշից, 
մի նոր անառակության գիրկն ընկած ոգին է օրորում 
իր սրունքները կրքոտ, 
անշտապ, անկազմակերպ, աշնան տերևների նման 
թավալվում է մայթին, 
երբ 
մի տղա - իր կորցրած գիշերն է փնտրում արվարձաններում, 
մի աղջիկ իր կոպիտ ու խռպոտ ձայնով - հաց է աղերսում -
անօթևան քամին ընկերակցում է նրանց - 
նրանց հրաժեշտ տալուց հետո, 
կյանքս ջարդում է չքավորության ձեռքերը, 
երբ չկա բնակարան - 
Արվարձաններում շները հաչում են ստվերների վրա-
Ես աննկատ գողանում եմ ինձ անկողնուս միջից, 
Ես աննկատ լուսնի մորուքն եմ կտրում,
Երբ չկար հաց- 
Արվարձաններում սովյալներն են բզիկ - բզիկ անում հողը, 
Երբ հացը մոխիր է դարձել, 
Երբ ջուրը թույն է Աստծո շուրթերին 
Չքավորությունը ապտակում է թշվառության դեմքին - 
Ցողի կաթիլը - սեղմվում է իմ այս երգերին
«ԹՈՂ ԼԻՆԻ ՄԻՇՏ ԱՐԵՎԸ 
«ԹՈՂ ԼԻՆԻ ՄԻՇՏ ՀԱՏԻԿԸ ՑՈՐԵՆԻ
 

Անկազմակերպ քամիները 
Հեռացան բարձունք 
Մոխրացան հետքերս 
Բորբոսնեց սերդ
ԽԵՂԱԹՅՈւՐ 13 - 00 -13
ՔԵԶ 
նկատելուց հետո, 
Ես նկատեցի 
հաղթական տեսքը արևի, 
Երբ ծիածանը ցավի պսակ է դարձել 
Հուսախաբ, անհամարձակ, անտարբեր հասկերի վրա-
Մարմինը վիրահատման է գալիս անվիճելի կարգով 
Անապատի կակտուսի թևերի վրա-
Բազմատիրաժ աղջիկները խնձորենու նման 
Չեն ուզում հարսնանալ, 
Չեն ուզում ճերմակ կրծքերը բանալ 
Օտար ձեռքերի հպումից -
ծառը - նարինջ է ծնում ծերանոցում, 
քացախի աշխուժությամբ - ժուժկալ սոխակը 
տարագրության երգն է վաճառքի հանել, 
երբ թոքախտավոր սենյակների մեջ 
լուսինը- իր մամռակալած սաղավարտն է կորցնում
խեղդվելիս -
չքանում են ամռան մանուշակները դալկահար, 
չքանում են բարդված շրթները խոստովանության, 
չքանում են և սեր, և տուն և երեխա...
Երբ աշխարհի տենդավառ անուրջների մեջ, 
մայրը-կաթ չունի ծծկերի ձայնը կտրող, 
հայրը-փարիզյան կանաչ խայտառակություն է հագնում
Երեխան չգիտե, հավատա տարածության ծույլ սահմանին, 
երբ արևն ագռավ է դարձել, 
մահը - խաղալիքներ է բաժանում ծծկերներին, 
երբ մուրացկանները դեղին աղ են հացի 
և անապատի կարմիր շաղախ- 
ջուր մուրացող ուղտի համար:
Ցավը սրսկում է
ներվային համաստեղությունների երջանկությանը, 
երբ վախեցած լորը լեղաճաք թռչում է տափաստան,
կյանքը քեզ է ապտակում - կնոջդ կորցնելով- 
առաջընթաց է, երբ աչքերիդ փոսերից ներքև 
կապույտ, կիսակապույտ բլուրներ կան երջանկության-
«ԹՈՂ ԼԻՆԻ ՄԻՇՏ ԱՐԵՎԸ՚ 
«ԹՈՂ ԼԻՆԻ ՄԻՇՏ ՍԵՐԸ